Even kijken hoe ronden 1 t/m 6 in Chennai verliepen.

OPEN. Topfavoriet de VS – dat mag je toch wel stellen, nu Rusland en China niet meedoen – liep in de 4^de ronde een klein blauwtje op, nadat Caruana verloor van (jawel!) Abdusattorov en So met winst tegen Sindarov het evenwicht herstelde. Die 2-2 tegen Oezbekistan bracht de VS in achtervolgingsmodus, want liefst 5 ploegen (India 2, Armenië, Israël, Engeland en Spanje) hadden nog altijd het maximum. In diezelfde 4^de ronde stond India 2 (het kleine grut, weet u nog?) voor het eerst twee halve bordpunten toe: tegen Italië voegden ze aan hun 12 zeges nog twee exemplaren toe, maar Praggnanandhaa en Sadhwani moesten vrede nemen met remise.   

Natuurlijk was er voordien ook al wat te beleven, al waren in de eerste ronden de grote confrontaties nog niet aan de orde. Het net genoemde Italië bv. haalde het met 3-1 van het team van Carlsen, nadat Vocaturo de champ op remise hield (en bijna meer in het vizier kreeg). Een paar verrassende uitslagen van mindere goden niet te na gesproken kwamen de verwachtingen echter meestal nog wel uit.  

In de 5^de ronde viel het aantal teams met het maximum terug tot twee: India 2 en Armenië. Het jonge Indiase volkje gaf Spanje het nakijken (2,5/1,5), nadat 1^ste bord Gukesh de maat nam van Shirov en daarmee al een 5/5 liet optekenen. Armenië, sinds 2021 zonder Aronian, haalde het met een gelijkaardige score van Engeland, dank zij een zege op het 2^de bord, van Melkumyan op McShane. Achter de twee leidende teams volgen 5 andere op de kleinst mogelijke afstand, en uiteraard zijn de VS daar weer/nog bij.

Intussen moeten de topteams meer en meer elkaar partij geven. Ondanks een 6^de zege op rij van Gukesh (nu tegen Sargissian) moest India 2 de duimen leggen voor Armenië (1,5-2,5), dat alleen aan de leiding gaat, nog steeds met de maximale score. De VS, met 2,5-1,5 de betere van Iran, na winst van Caruana tegen de immer gevaarlijke Maghsoodloo, rukt op naar een ongedeelde 2^de stek. Liefst 11 teams delen de 3^de plaats, o.a. India, India 2 en India 3, zodat een mens moeilijk kan ontkennen dat het land, dat pas in 1988 zijn eerste GM kreeg (ja, Anand) intussen zo’n beetje schaaksupermachtstatus moet hebben verworven. Een en ander belooft alweer, want in ronde 7 staan VS–Armenië en India–India 3 op het programma.

DAMES. Schijnbaar meer nog dan bij de heren vlogen in de 1^ste ronde de 4-0’en ons om de oren, maar dat eerste gewin kreeg een ronde later een al wat gezapiger vervolg. Na drie ronden waren er nog 19 teams met het maximum. Afgaande op de startlijst was dat heel flink van o.m. Zweden (34^ste, met moeder én dochter Cramling), Estland (30^ste) en Mongolië (28^ste), terwijl de VS (7^de) en Armenië (9^de) al een vol punt in het krijt stonden. Na vier ronden was het aantal maxima teruggevallen tot 8, en alvast de top 6 zat daarbij: India, Oekraïne, Georgië, Polen, Frankrijk en Azerbeidzjan. Sachdev bezorgde India daarop de zege tegen Frankrijk, terwijl Sebag Koneru in bedwang hield, Georgië (met Dzagnidze en Batsiashvili) versloeg India 2 op bord 3 en 4, en Roemenië (met Bulmaga) haalde het van Polen, waar de (ex-)Russische Kashlinskaya sinds heel kort het team is komen versterken (echtgenoot Wojtaszek is immers Pools).

De drie genoemde landen, maximaal scorend tot dan, moesten in de 6^de ronde dat succes proberen te prolongeren, maar India en Georgië zaten tegenover elkaar en dus moest minstens één van beide de maximumrol lossen. Dat werd Georgië: Koneru en Vaishali (zus van P.) wonnen hun partijen tegen Dzagnidze en Javakishvili, en dus won India met 3-1. De 3^de leider, Roemenië, kreeg Oekraïne (de Muzychuk–sisters) te verhapstukken, maar wist met een verrassende winst op bord 4 een gelijkspel uit de brand te slepen. Enkel India heeft dus nog het maximum van de punten, voor Azerbeidzjan en Roemenië (1 gelijkspel) en verder een rijtje van 8 dat al 1 keer verloor of al 2 keer gelijkspeelde. Daarbij o.m. Nederland, waar de 15-of 16-jarige Eline Roebers (°2006) het 1^ste bord voor haar rekening neemt. Eline – even vooruit naar de huidige ronde – speelt inmiddels tegen Mariya Muzychuk (Oekraïne–Nederland), terwijl leider India Azerbeidzjan partij geeft, met o.m. Mammadzada–Koneru.

BELGEN. Op de startlijst nummertje 50, bijna in het topkwart van de deelnemende landen, en dus was het uitkijken naar: liefst beter doen, desnoods in die buurt blijven of minstens niet hopeloos ver onder die lat eindigen. In de 1^ste ronde werd alvast Koeweit met 4-0 ingeblikt, niet zo verrassend tegen tegenstanders met namen als Al-Hajiri, Hashem, Hussain en Alhejab – ik kende ze niet – die gezamenlijk een ELO torsten (gemiddeld 1842) waarmee ze ergens tussen onze eerste en tweede IC-ploeg zitten (dat is: 4^de afdeling, zoals genoegzaam bekend). Ronde twee was andere koek: Spanje. Tegen Shirov (Dardha, die op een bepaald moment zelfs best goed stond), Vallejo Pons (Docx) en Iturrizaga (Lenaerts) was geen kruid gewassen, enkel Marevoet wist wat te sprokkelen, en tegen met name Anton Guijarro mag dat stevig tellen. De 3^de ronde, tegen Thailand, bracht opnieuw een zege, zij het ondanks een ELO-gewijs verrassende nederlaag van Dardha tegen Thanadon Kulpruethanon (wat een leuke namen, soms), “slechts” 2282 ELO. Tegen de Tadzjieken van, uiteraard, Tadzjikistan, en dan zitten we in ronde 4, zat het ELO-gewijs alvast weer goed snor, en winst van Dardha en Docx plus een remise van Maerevoet volstonden voor de zege. Australië kon net iets meer ELO voorleggen, maar onze eerste twee borden hielden remise, en onderaan wist Maerevoet te winnen en zo het verlies van Lenaerts te neutraliseren: 2-2. Dag 6 was een afknapper, met 0-4 aan de broek. De Grieken waren natuurlijk geen eitje – gemiddeld dik 2500 – maar dat er zelfs geen halfje afkon, is sowieso jammer. Niettemin: 3+, 1=, 2-, is zeker niet onverdienstelijk. Keep up the good work, boys!

BELGISCHEN. Ons damesteam begon als nummer 54. Eerste tegenstander Palau, gemiddeld zowat 1300 ELO (en één NC), was een hapje: 4-0. Vervolgens Kazakstan, het nummer 10, met Abdumalik op bord 1 en Assaubayeva op bord 2. Tegen eerstgenoemde sprokkelde Hanne Goossens fraai een halfje, Tyani De Rycke wist op bord 3 een 2^de uit de brand te slepen: 1-3 verlies. In de 3^de ronde legden onze meisjes Wales over de knie:  Goossens speelde remise, Daria Vanduyfhuys en de zussen Wiebke en Astrid Barbier wonnen: 3,5-0,5. In ronde 4 wachtte Kirgizië. Goossens, De Rycke en Astrid Barbier haalden de volle buit binnen, Wiebke verloor: 3-1. Vier ronden en drie keer winnen, het kon zeker slechter.

Zwitserland, toch wel wat meer ELO, kon/zou een ander paar mouwen worden. Goossens hield echter Georgescu (+120 ELO) in bedwang en Vanduyfhuys hield Hakimifard af. Daar moest ze wel 117 zetten voor wroeten, met nota bene twee à drie minpionnen, maar hoe ze dat deed was een lust voor het schaakoog. Intussen verloor De Rycke wel, maar Astrid Barbier hing de bordjes in evenwicht. Nu ja, chronologisch liep het misschien net even anders, maar de slotsom blijft: een fraaie 2-2. Tot slot (voor de rustdag) Estland. Op papier niet minder haalbaar dan Zwitserland, maar de praktijk wees anders uit. Enkel De Rycke oogstte een punt, Vanduyfhuys en de Barbiertjes moesten berusten: 1-3. Als ik goed tel doen de dames vooralsnog net zo goed als de mannen, dus wat zouden we klagen? Keep up the good work, girls!

PS Op dit moment staan de heren 2-1 voor tegen Nigeria (winst van Dardha en Lenaerts). En bij de dames staat het 1-1 tegen Colombia (Wiebke verloor, Astrid won).