U had het gisteren al gemerkt, Tata Steel 2018 is begonnen, maar het verslag van de eerste schermutselingen, blauwe plekken dan wel bloedneuzen komt een dagje later. Kranten doen dat trouwens ook: je maakt zelden mee dat ze berichten over hoe het was vooraleer het was, al doende ze wel aardig wat moeite om te voorspellen wat er gaat gebeuren, meestal _LEESMEER_  min of meer vergeefs, wat mijn vorige punt nog eens onderstreept. Maar goed, let’s talk chess.

De eerste ronde brengt meteen de huidige nummers 1 en 2 tegen elkaar. Carlsen en Caruana gaan de Russische toer op, m.b. de Coziovariant aka Laskeraanval, waarin de dames meteen de e-lijn opzoeken en afruilgewijs van het bord gaan. Meestal een nogal remiseachtige bedoening. Nu ja, wie wil verliezen in de eerste ronde? Negen zetten lang volgen de twee een partij Shirov–Kramnik uit 1998, maar dan wijkt Carlsen af met 10. Lf4 en 11. g4. Geen van beiden weet vervolgens iets te bereiken, al vindt kenner Stok Vis de zwarte stelling meermaals een nanostukje beter, en na 41 zetten tekenen de heren de vrede.

Alsof het voorgeprogrammeerd is, opteren Giri en Hou ook voor de Russische verdediging (aka Petrov/Petroff), maar in dit geval wordt het de Nimzowitsjvariant, waarin wit de dame op stal houdt en het damepaard de wei, pardon, het veld instuurt: 5. Pc3. De eerste tien en wat  zetten zijn een herhaling van (toenmalige jeugdspelers) Alexseenko–Visakh, 2013, en dan kiezen beiden voor een wat snellere centralisatie. Lange tijd blijft het evenwicht gevrijwaard, in eerste instantie ook in het resulterende dame-eindspel, dat “potremise” lijkt, maar op de 55^ste zet maakt de Chinese, out of the blue, een fatale fout. De partij is reddeloos verloren. Hou speelt nog een zet of acht door en geeft dan op.    

So en Mamedyarov zijn het snelst klaar. Ze zetten de relatief zeldzame Nimzo-Rubinstein van het Siciliaans op het bord (met 2. … Pf6), maar kunnen (of willen) mekaar niet in de problemen brengen. Remise na 29 zetten.

Oude vos Kramnik, her en der wat verguisd vanwege een ietwat controversiële wild card, mag (nog steeds jong) talent Wei aan de tand voelen en doet dat met succes. Het wordt een Réti, Koningsindische aanval, die spoedig overgaat in een Neo-Grünfeld. De partij Ding–Giri, onlangs in Palma, wordt gevolgd, maar op de 17^de zet wijkt Kramnik af met 17.f4 (i.p.v. 17. Tc7) en uiteindelijk weet hij een licht en stabiel voordeel te bereiken. Even lijkt dat groot te worden, dan weer te vervlakken, maar Wei helpt een handje en dan gaat het snel.  

In Svidler–Adhiban opteert de Indiër voor de doorschuifvariant van de Caro-Kann, nogal gewoontjes in vergelijking met wat hij vorig jaar allemaal op het bord dorst te gooien. Svidler was niet onder de indruk maar wist Adhiban evenmin in de problemen te brengen: ieder de halve buit, dus, na 33 zetten. 

Jones, op papier het zwakste broertje, en Karjakin doen het op z’n Italiaans, middels het aloude 5. d4, maar weten daar geen van beiden munt uit te slaan. Er worden wat stukken geruild en er wordt wat heen en weer en her en der geschoven, gedreigd en geneutraliseerd, zodat de obligate herhaling van zetten zich haast vanzelf komt opdringen.

Rapidchamp Anand gaat door op zijn elan en nieuwkomer Matlakov mag het ondervinden. De Anderssenvariant van het Spaans (met 5. d3) komt op het bord en brengt de Indiër niets op tot de Rus, omstreeks de 30^ste zet, een gaatje laat. Dat gaat dus niet meer echt dicht en ondanks goed verweer moet Matlakov, mede door een bijkomend foutje, de wet van de sterkste ondergaan. Goede start voor Vishy, die het tornooi een 6^de keer – een record – kan winnen, net als Carlsen overigens.

In flitsbestek de (winnende) Challengers nog. Korobov haalde het van Blübaum, Girya verloor van Gordievsky, en de broertjes Van Foreest gingen sportief voluit, met Jorden niet helemaal onverwacht als winnaar. 

Wordt (met enige regelmaat) vervolgd …