Iemand vroeg de kapitein: “wat is onze strategie deze keer?” Ik antwoordde: “wel, we zullen ‘Mandiba’ eren (Nelson Mandela): met zwart gaan we er hard tegenaan, en met wit doen we er nog een schepje bovenop!” Een andere ploegmaat repliceerde:”dat zullen dan partijen van 95 zetten worden!” Waarop Heidi zei:”Mandela, dat moet eigenlijk in de sfeer van verzoening staan…” En zo geschiedde: het werd 2-2 na een heksenketel aan emoties!
Jan had steeds een geweldige stelling maar opeens was er een kortsluiting, en weg was het punt. Dat werd gecompenseerd door Lino: zijn tegenstander gaf pardoes een stuk weg in remisestand en gaf meteen op. Zelf had ik op de 15de zet een heel stuk geofferd voor een zware aanvaldie echter niet doorsloeg. De tegenstander liet zich niet plooien en verdedigde secuur. Opeens kwam ik toch binnen en scoorde het volle punt. Er had misschien meer ingezeten voor mijn opponent, de almachtige computer moet dat nog uitwijzen. Quinten speelde de langste partij van alle ploegen. Na een solide damegambiet kwam hij steeds beter te staan, vergalopeerde zich echter, en moest een Dame- tegen 2 Torens eindspel zien te houden (evenveel pionnen), iets wat altijd heel moeilijk is. Het lukte net niet en was de 2-2 een correcte uitslag.