Drie dagen voordien meldde Jef zich ziek, maar hij was gelukkig in zo verre hersteld dat hij zondag toch mee kon.
Op bord 2 ditmaal, want op 1 werd Rudi weggeplukt door Skog 3 die een versterking kon gebruiken in benarde tijden.
Op bord 1 kreeg ik in het Italiaans na 14 zetten een remisevoorstel. Individueel had ik het nooit aangenomen, maar ja
de IC is een ploegsport en ik vond dat niet zo slecht, op 1 remise met zwart, dus vooruit. Bart Peeters verving Rudi,
op 3, kwam uit gewoonte een eind later binnen dan de anderen, en verloor snel een stuk voor wat pionnen. Hij zocht nog
compensatie maar het mocht niet baten. Toen even later Heidi uitweek naar een verloren pionneneindspel was het rampscenario een feit : ik dacht dat wij
zelfs zonder Rudi hier gemakkelijk gingen komen winnen, en nog zouden meespelen voor de 2e plaats. Einde van de droom.
Jef op 2 bleef zitten knokken tot 20h maar geraakte niet voorbij de remisedrempel en zo werd het nog een schamele 3-1
nederlaag. Een beetje knorrig gevoel blijft dan over, maar zelfs een winstpartij op 1 had het verschil niet meer gemaakt.
Maar met Rudi op 1 en ik op 2 was het een wereld van verschil geweest. Gedane zaken nemen geen keer.
Van de acht partijen in Overpelt won alleen …. Rudi. Na de partij werd Tobias door Bart P naar de spoedafdeling van Overpelt ziekenhuis gereden met een oogletsel, maar het bleek nogal mee te vallen. Gelukkig maar. Er zijn belangrijkere dingen
in het leven dan een Italiaanse opening.