In het World Senior Team Chess Championship 65+ (het Wereldkampioenschap Schaken voor Seniorenteams, reeks 65+) in het Noord-Macedonische Struga aan de noordoever van het Meer van Ohrid, heeft de Belgische equipe, als 10^de gerangschikt in de startlijst, een verdienstelijke 8^ste plaats behaald. IM Jan Rooze (TSM Mechelen, 2244), FM Johan Goormachtigh (KGSRL Gent, 2183), Marc Stuer (Club 64 Beveren, 2031) en ploegkapitein Marcel Van Herck (KSK Deurne, 2001) behaalden 5 overwinningen en scoorden daarmee 10/18, een puntje slechts onder een gedeelde 4^de plaats.   

Eerst wat context. Als ik uw aardrijkskundige en/of geopolitieke kennis even mag opfrissen, zoal niet bijspijkeren (anders slaat u de volgende twee alinea’s maar over – u weet niet wat u mist): Noord-Macedonië, zowat in het midden van de Balkan, was de deelrepubliek Macedonië van het voormalige Joegoslavië, die in 1991 onafhankelijk werd. Niet iedereen in de buurt was daar gelukkig mee, met name Griekenland wou niet weten van een tweede Macedonië, naast hun eigen gelijknamige provincie – stel je voor dat hun nieuwbakken noordelijke buur voor een heel-Macedonië zou gaan pleiten en aanspraak maken op het Griekse Macedonië – en dus stond het nieuwe land aanvankelijk officieel bekend als FYROM (Engelse afkorting voor: “Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië”) of, iets informeler, (republiek) Skopje, naar de gelijknamige hoofdstad. Na jaren van gehakketak bereikten Athene en Skopje dan uiteindelijk een akkoord over de naam van het land: in 2019 werd het officieel Noord-Macedonië.

Het Meer van Ohrid ligt in het uiterste zuidwesten, op de grens met Albanië, maar voor het grootste gedeelte in Noord-Macedonië. Het is één van de oudste en diepste meren van Europa, bijna 300 m diep, wat ruimschoots voldoende zou zijn voor een of ander monster (het is dieper dan Loch Ness, dat ‘slechts’ -226 m haalt), maar legendes in die zin zijn mij alvast niet ter ore gekomen. Aan de noordoostoever van het meer, zowat 15 km voorbij het bijna 15 eeuwen oude Struga, ligt de stad Ohrid, die haar naam aan het meer heeft gegeven. In 2006 is er een monument opgericht voor de Nederlandse schrijver A. Den Doolaard, voor wie de stad een belangrijke inspiratiebron is geweest. Ik wou het de literatuurliefhebbers onder u niet onthouden, en de kans is trouwens niet denkbeeldig dat u ooit op school in contact bent gekomen met zijn onvolprezen bloedwraakroman “De herberg met het hoefijzer”, dat zich afspeelde in het noorden van het naburige Albanië.

Over naar de tornooifeiten. Na 9 ronden bleken de heren van Germany Lasker Schachstiftung GK  het gouden laken naar zich toe te hebben gehaald (17/18). Met drie GM’s in hun rangen (maar geen mij bekende namen) die respectievelijk als 3^de, 4^de en 7^de op de spelersranglijst figureerden, was dat ook niet helemaal onvermijdelijk, temeer omdat het team ook helemaal bovenaan stond op de startlijst. Hun medemetaalwinnaars stonden trouwens op 2 en 3: zilver was er voor England 1 (16/18), met nota bene GM John Nunn op het eerste bord, terwijl Slovakia (13/18), met o.m. GM Lubomir Ftacnik, op enige afstand (maar met vrijwel dito voorsprong op de volgende) het brons binnenhaalde. Volledigheidshalve vermeld ik nog dat in het andere tornooi (50+), waar geen Belgen meededen, de zege naar de Amerikanen ging.

Onze landgenoten van team Belgium trokken zich behoorlijk uit de slag. Goormachtigh behaalde op het 2^de bord de beste Belgische score, 5,5/9, en verloor slechts één keer, van een Fransman met een niet bepaald Frans ogende naam, nl. Roos. Vandaar naar Rooze, het is een naadloze overgang. Rooze, dus, op bord 1, en Stuer, op bord 3, behaalden beiden 5/9. Eerstgenoemde kreeg zowel Ftacnik als Nunn te bekampen, helaas telkens een brug te ver, en verloor ook nog van Westerinen, de allereerste Finse GM. Hij wist ook vier keer te winnen. Stuer verloor twee keer en won drie keer. Dat mag tellen, want het levert hem 20 ELO’s winst op. Van Herck, ten slotte, moest het stellen met 3,5/9 en een lichte ELO-achteruitgang. Drie, niet onlogische, nederlagen en ‘slechts’ één overwinning, zorgden voor een iets lagere score dan op papier mocht worden verwacht, maar dramatisch was het allerminst. Globaal, met een prima 8^ste plaats, deden de Belgen het dus heel mooi. Eén gelijkspel i.p.v. een nederlaag en ze zouden gedeeld 4^de zijn geweest. Heel ver van een medaille was het dus niet.  En dat voor een, laten we wel wezen, klein schaakland. Hoed af, dus!