Vandaag 2^de ronde in de London Chess Classic 2017 en vooraf wordt op wat meer vuurwerk  gehoopt dan er de 1^ste dag op het bord afging (niets, eigenlijk). Natuurlijk zijn alle wedstrijden interessant, allemaal toppers tegen toppers per slot van rekening, maar met het WK in het achterhoofd kijken we toch graag uit naar een nieuwe CMCC-confrontatie, te weten Karjakin–Carlsen. Die twee _LEESMEER_kennen mekaar nog, so to speak, en, onder ons gezegd en gezwegen, ik zou ook niet echt van mijn stoel vallen mocht de brave Sergej[i] zich in maart voor de tweede keer als uitdager manifesteren. Wat, dus, wordt er vandaag geprobeerd bij wijze van test, experiment, vuur aan de schenen, af- of misleiding, verblinding en meer van dat soort psychologische spelletjes? En maakt het zelfs uit voor Carlsen? In de verwante rubriek, kandidaat-uitdagers onder mekaar (ofte CCMCC, u zoekt het zelf wel uit), neemt Caruana het op tegen Aronian, ook niet mis trouwens. En mutatis mutandis geldt de psychologische reutemeuteut van daarnet hier natuurlijk ook. Uitkijken maar naar wat de heren (er) vandaag zo al willen (van) bakken …  

Een interclubzondagje, en dan weet u het wel: te druk met je eigen besognes om veel van de hogere regionen te beleven. En mocht het onderspit ons dan weer zijn toebedeeld, dan is het niettemin met hartelijke groetjes aan onze sympathieke opponenten uit Lierke Plezierke, want “voor sfeer en gezelligheid” gunnen we hen graag een dikke en welverdiende 10+!

Ondertussen pleegden de heren in London alweer de ene remise na de andere. Caruana en Aronian deden een Spanjaardje, zonder evenwel het evenwicht ooit te verstoren, gesteld dat dat al bedoeling was geweest. Een tikkeltje wisselender ging het eraan toe in Vachier-Lagrave–Nakamura, die een Siciliaantje opzetten, maar beiden verzuimden op het juiste moment iets te verzilveren, al is dat misschien blinkender geformuleerd dan het ooit was. Iets Koninsgindisch viel uit de lucht en op het bord bij So–Nepomniachtchi, en al had de witspeler enige tijd een zeker overwicht, finaal leidde het tot niets, in overigens de kortste partij van de dag. Anand en Adams gingen de Berlijnse tour op, maar de bijhorende muur stond nog stevig genoeg om niet te worden omgehaald in 48 zetten, en nadien bleek geen van beiden nog wat te willen/kunnen ambiëren.  De clash der clashes – zie de inleidende alinea – was resultaatgewijs ook een maat voor niets: Karjakin en Carlsen zochten zonnige Italiaanse oorden op (die ze naar mijn gevoel voor een stuk al eerder hadden verkend) maar ontdekten daarbij niets wat iemand tot gewijzigde vakantieplannen zou kunnen aanzetten, al was het miniemste der voordelen wel een paar keer aan de Russische kant, zonder evenwel tot Noorse onrust van enige betekenis te leiden.

De stand, zei u? Ik val beknoptheidshalve graag in herhaling en verwijs u naar mijn conclusie van vorige keer. Of, in Sinterklaastermen: er waren deze keer weer geen lager/hoger gerangschikte kindertjes bij. Niet getreurd, misschien vloeit er morgen wel een bloedje!

En passant – o, die schaaktermen – vertel ik u snel dat in de eerste ronde van de Superfinale(s) van het Russische kampioenschap twee overwinningen vielen te noteren: Fedoseev en Dubov wonnen van respectievelijk Riazantsev en Volkov. Niet dat we daar zo meteen van wakker liggen, maar we zijn al blij met af en toe een zege. In de vrouwelijke arena werd gescoord door Kashlinskaya (tegen Gunina), Galliamova (tegen Kovalevskaya), Girya (tegen Shuvalova) en Nechaeva (tegen Gritsayeva). Met vrouwen is altijd meer te beleven, zo blijkt.