Vooraf wisten we al dat 3 van ons het speelkameraadje voor de middag waren van een jeugdige speler. Ik moet zeggen dat ik net als Carlo daar niet zo veel mee heb. Je wordt verondersteld te winnen tegen spelers wiens ELO’s niet zo veel zeggen over hun speelsterkte. Ze zullen nooit opgeven en ze verbruiken maar een derde van de tijd. Tel daarbij nog de decompressie na de promotie in de Zilveren toren en een eerder loom zondagmiddag gevoel en je voelt op je klompen aan dat het lastig zal worden. Philip had er nochtans veel vertrouwen in en stelde in de auto dat we voor de 4 punten moesten gaan.

Dat plan kon meteen de vuilbak in. Matthias op het derde bord kwam vrij snel een remise overeen en zowel hij als zijn tegenstander leken daar tevreden mee. Ruben verging het slechter. Hij verloor zijn partij. Hij vertelde er mij 2 zinnen over en die klonken zo vervelend, dat ik niet echt heb doorgevraagd.

Patrick had met wit Caro-Kann tegen gekregen en helemaal passend bij het luie zondag-gevoel besloten tot een saaie afruilvariant. Statistisch blundert zo een jeugdspeler in 90% van de gevallen in de eerste 15 zetten, maar vandaag had ik te maken met die andere 10%. Dank zij niet onaardig schaken slaagde ik toch erin om de jongen weg te drukken, maar net toen ik de doodsteek wilde geven liet ik me vangen aan een eeuwig schaak. Remise dus en dat resultaat hoefde niet eens te verbazen want zo een dag was het nu eenmaal.

Philip was uiteindelijk de enige die het volle punt wist in de wacht te slepen om zo de bordjes nog in evenwicht te brengen. Eigenlijk een resultaat waar we niet echt tevreden mee kunnen zijn. Deze interclub hebben we nog zelden meegemaakt dat we alle vier tezamen goed waren. Hierdoor is een overwinning vooralsnog uitgebleven en scoorden we tot nu toe enkel een paar remises waarvan de eerste in Beveren de meest verdienstelijke was en die van vandaag in Lokeren wellicht de minst verdienstelijke.