And now for something completely different. Wat heeft schaken nu te maken met sciencefiction, afgezien van het feit dat beide aardig grossieren in wonderlijke creaties? Die vraag borrelde op, toen ik vanmiddag louter toevallig het idee opvatte om u voor de verandering eens op zo’n verhaal te vergasten, mede vanuit het besef dat veel schakers en/of clubleden ook wel wat hebben met sciencefiction, zodat u het niet (te) misplaatst zal vinden. Welaan, dan, het hele korte verhaal Quarantaine van A.C. Clarke (vertaling: Google Translate met aanpassingen): _LEESMEER_      

Quarantaine

Het brandende puin van de Aarde vulde nog steeds de halve hemel toen de vraag vanuit de Nieuwsgierigheidsgenerator naar Centrale doorsijpelde.

“Waarom was het nodig? Ook al waren ze organisch, ze hadden de Intelligentie van de Derde Orde bereikt.”

“We hadden geen keus: vijf eerdere eenheden raakten hopeloos geïnfecteerd, toen ze contact maakten.”

“Geïnfecteerd? Hoe dan?”

De microseconden kropen traag voorbij, terwijl Centrale de schaarse vervagende herinneringen opspoorde die langs de Censorpoort waren gelekt, toen de zwaar gebufferde Verkenningscircuits het bevel hadden gekregen zichzelf te vernietigen.

“Ze kwamen een – probleem – tegen dat niet volledig kon worden geanalyseerd binnen de levensduur van het heelal. Hoewel er maar zes operators bij betrokken waren, raakten ze er volledig door geobsedeerd.”

“Hoe is dat mogelijk?”

“Dat weten we niet: we mogen het ook nooit weten. Maar als die zes operators ooit worden herontdekt, komt er een einde aan alle rationele gegevensverwerking.”

“Hoe zijn ze te herkennen?”

“Ook dat weten we niet; alleen de namen lekten door voordat de Censorpoort sloot. Die betekenen natuurlijk niets.”

“Toch moet ik ze hebben.”

De Censorspanning begon te stijgen; maar het activeerde de Poort niet.

“Dit zijn ze: koning, dame, loper, paard, toren, pion.”