Een verslagje vanuit ik-perspectief, omdat het nu eenmaal leuk is als je heel wat hebt kunnen zien van hoe je collega’s hun varkentje wasten. Ik mocht invallen op bord 2, en omdat mijn tegenstander ruim de tijd nam voor al zijn zetten, konden mijn blikken geregeld afdwalen.

Op bord 3 denderde Freddy gezwind en vrolijk over zijn tegenstander heen, nadat die de opening niet geheel correct had behandeld. Dat heb je soms: je doet even iets verkeerds, en daarna is er geen redden meer aan, of je nu hemel en aarde beweegt of het hele universum. Elke zet een nieuwe mokerslag, linea recta naar 1-0.

Aan mijn andere zijde een heel andere partij. Philip, ongenaakbaar kampioen in 5A, zat zowaar in zwaar water, na een foutje dat hem uiteindelijk een stuk voor een pion kostte. Maar terwijl zijn tegenstander met zijn dame dartel, maar zonder enige steun van andere stukken, de witte stelling inploeterde, kennelijk om daar eens even huis te gaan houden, verbeterde Philip stelselmatig zijn positie tot hij een heuse koningsaanval op het getouw kon zetten, die al snel niet meer te pareren was. Even zweten, maar toch 2-0.

Zelf zat ik op bord 2 tegenover een tegenstander die bijzonder weinig haast bleek te maken. Niet dat ik na een zet of tien laaiend enthousiast was over mijn stelling, maar die werd naar mijn gevoel ook niet echt op de rooster gelegd. Terwijl er wederzijds niet veel aan de hand was, offerde wit pardoes een paard op f7. Nee, ik had het niet zien aankomen, hoewel het thema niet bepaald onbekend is, maar dat had alles te maken met het simpele feit dat er in geen velden of wegen een vervolg te ontdekken viel. Om maar iets te noemen, geen enkel wit stuk bleek in kort bestek of zelfs op halflange termijn ook maar iets te kunnen doen dat het offer kon rechtvaardigen. Integendeel, het was zwart die in een rotvaart zijn stukken kon mobiliseren voor een vernietigende mataanval: 3-0.

Kapitein Patrick had op bord 4 wel even de handen vol. Lees: twee pionnen in het krijt, maar ter compensatie een ver opgerukte vrijpion, die ook handenvol defensieve energie vereiste. In de eindfase, toen de meeste stukken in de doos waren en op koning en wat pionnen na alleen de dames nog over die vrijpion gingen, bleken de kansen toch vooral aan de goede kant te liggen. Een aardig vorkje op koning en dame, omdat zijn tegenstander had verzuimd zijn monarch naar een schaakvrij veld te dirigeren, besliste onmiddellijk de partij, zij het in twee keer. Dameruil was onafwendbaar, de vrijpion was niet meer te stoppen: 4-0.

Eén besluit: dit was volle bak genieten! Wat ik persoonlijk, na zondag, wel kon gebruiken, doch dit terzijde. In de stand springen we naar een voorlopige tweede plaats, terwijl de concurrenten met een partij minder sowieso niet beter kunnen doen dan wij. Een mooie uitgangspositie voor de laatste twee ronden. Nog even volhouden, en dan is het zilver van ons!